Archiwa: Ćwiczenia indywidualne - Body Balance

Rehabilitacja w Brazylijskim Jiu-Jitsu (BJJ)

Patryk Kruzel — Tue, 26 Mar 2024 10:32:07 +0000

Brazylisjkie Jiu-Jitsu (BJJ) to nie tylko sport, ale także styl życia. Ta dynamiczna i wymagająca dyscyplina może być obciążeniem dla ciała, prowadząc czasami do kontuzji lub urazów. Rehabilitacja w BJJ – jaka jest jej rola? Jak może ona pomóc sportowcom w powrocie do zdrowia i pełnej sprawności?

Zrozumienie specyfiki BJJ

Rehabilitacja w BJJ wymaga specjalnego podejścia ze względu na unikalne ruchy, techniki i obciążenia związane z tym sportem. Fizjoterapeuci specjalizujący się w leczeniu zawodników BJJ muszą dokładnie zrozumieć mechanikę ruchu oraz typowe urazy i kontuzje występujące w tej dyscyplinie.

Rehabilitacja w BJJ – diagnoza i plan

Po wystąpieniu kontuzji lub urazu, kluczowe jest szybkie zdiagnozowanie problemu i opracowanie spersonalizowanego planu rehabilitacyjnego. Poprzez ocenę stanu fizycznego, zakresu ruchu, siły mięśniowej i stabilności, fizjoterapeuci mogą dostosować programy leczenia, aby jak najszybciej przywrócić sportowca do zdrowia.

Faza początkowa

W pierwszej fazie rehabilitacji po kontuzji w BJJ skupia się na zmniejszeniu bólu, obrzęku. Przywraca się podstawową ruchomość i funkcję stawów. Metody takie jak terapia manualna, terapia ruchowa, kinesiotaping czy fizykoterapia mogą być skuteczne w redukcji objawów. Przygotowują także ciało do dalszych etapów rehabilitacji.

Faza wzmacniania i stabilizacji

Kiedy ból i obrzęk zostaną zredukowane, następuje faza wzmacniania mięśni i stabilizacji stawów. Poprzez ćwiczenia wzmacniające i stabilizacyjne, fizjoterapeuci pomagają sportowcom przywrócić siłę i stabilność. Zapobiegają przy tym ponownym urazom i wspierając ich w powrocie do aktywności fizycznej.

Faza powrotu do sportu

Ostatnią fazą rehabilitacji w BJJ jest powrót do treningów i zawodów. W tym etapie fizjoterapeuci nadal monitorują postępy sportowca. Dostosowują programy treningowe, aby zapewnić bezpieczny i skuteczny powrót do pełnej aktywności sportowej.

Rehabilitacja w BJJ – podsumowanie

Rehabilitacja w Brazylijskim Jiu-Jitsu odgrywa kluczową rolę w powrocie sportowców do zdrowia i pełnej sprawności. Dzięki odpowiedniemu planowi leczenia, wsparciu fizjoterapeutów i zaangażowaniu sportowców, urazy w BJJ nie muszą oznaczać końca kariery. Mogą być tylko chwilowym przeszkodą na drodze do sukcesu.

Ten artykuł ma na celu podkreślenie znaczenia rehabilitacji w Brazylijskim Jiu-Jitsu. Jego zadaniem jest także zachęcenie sportowców do korzystania z profesjonalnej pomocy fizjoterapeutów w przypadku kontuzji czy urazów.

mgr Filip Kula

Artykuł Rehabilitacja w Brazylijskim Jiu-Jitsu (BJJ) pochodzi z serwisu Body Balance.

Jak wrócić do biegania po zimowej przerwie?

Patryk Kruzel — Tue, 19 Mar 2024 17:41:57 +0000

Najczęstszym błędem osób powracających do biegania jest próba trenowania z takimi samymi obciążeniami jak przed przerwą. Nasze ciało potrzebuje czasu, aby zaadaptować się do stawianych przed nim wyzwań. Mięśnie, ścięgna i więzadła człowieka stają się silniejsze oraz bardziej wytrzymałe pod wpływem stopniowo rosnących obciążeń. W przypadku długiej przerwy powoli tracimy te cechy, ponieważ brak czynnika stresowego w postaci treningu nie zmusza naszego ciała do adaptacji. Dlatego chcąc wrócić do biegania po okresie zimowym ważne jest, żeby zacząć od krótszych dystansów oraz wolniejszego tempa i z każdym tygodniem starać się je zwiększać.

Rozgrzewka

Większość urazów występujących u biegaczy stanowią urazy przeciążeniowe, których przyczyną jest nieodpowiednia intensywność treningu, biegania oraz urazy nagłe takie jak naciągnięcia, naderwania czy nawet zerwania mięśni, ścięgien oraz więzadeł spowodowane zbyt małą elastycznością tkanek. Z tego powodu tak istotnym (a często pomijanym) aspektem treningu jest rozgrzewka. Docelowo rozgrzewka powinna zająć od 10 do 15 minut, a przy niższych temperaturach można ją wydłużyć nawet dwukrotnie. Powinna się ona składać z części ogólnej, która podwyższy temperaturę ciała (np. lekki trucht, pajacyki) oraz części specyficznej, czyli rozciągania i pobudzenia partii mięśni które będą zaangażowane podczas treningu.

Rozciąganie do biegania

Rozciąganie możemy podzielić na statyczne i dynamiczne. Statyczne jest tym, które pierwsze przychodzi nam do głowy, czyli polega na długotrwałym utrzymaniu pozycji rozciągającej. Dynamiczne natomiast składa się z naciągnięcia mięśnia i powrocie do pozycji wyjściowej. Rozciąganie statyczne może przynieść długotrwałe korzyści w postaci wzrostu mobilności, generowanej mocy, siły oraz wytrzymałości. Nie powinno być jednak wykonywane bezpośrednio przed treningiem gdyż rozluźnione mięśnie zwiększają ryzyko kontuzji. Nie zaleca się również stosowania go bezpośrednio po treningu. Podejrzewa się, że mogą one zwiększać powstałe w jego wyniku mikrouszkodzenia. To poskutkuje większą bolesnością na następny dzień (tzw. zakwasy, które prawidłowo nazywają się opóźnioną bolesnością mięśni). Aby przygotować się do treningu należy skorzystać z rozciągania dynamicznego. Zaczynając od wolnych zmian pozycji, stopniowo przechodząc np. do wymachów.

Regeneracja podstawą biegania

W czasach gdzie wszystko robimy w pośpiechu zapominamy o odpoczynku. Podobnie jest z treningiem. Dzień przerwy nie zaszkodzi Twoim wynikom, a nawet wpłynie na nie pozytywnie. Jeśli nie czujesz się na siłach – przełóż trening na następny dzień, to nic złego! Zamiast tego wybierz się na spacer (forma aktywnego odpoczynku) albo skup się na rozciąganiu lub rolowaniu zmęczonych mięśni. Pomyśl też o saunie lub gorącej rozluźniającej kąpieli. Pamiętaj, że podstawą dobrego treningu jest prawidłowa dieta, a najlepszym i darmowym suplementem prawidłowa ilość snu.

mgr Filip Kwak

Artykuł Jak wrócić do biegania po zimowej przerwie? pochodzi z serwisu Body Balance.

Płaskostopie

Patryk Kruzel — Thu, 29 Feb 2024 08:51:07 +0000

Utrzymanie ciężaru ciała człowieka, lokomocja, amortyzacja wstrząsów, narząd czucia to funkcje stopy. Bardzo ważna część organizmu, zbudowana z 26 niewielkich kości, mięśni i więzadeł. Korekcja płaskostopia wiąże się ze systematyczną i długotrwałą pracą. Należy wykonywać ćwiczenia, które angażują osłabione mięśnie i utrzymują stopy w prawidłowej korekcji.

Jak zbudowana jest stopa?

Prawidłowo zbudowana stopa posiada łuk wewnętrzny, łuk przedni (poprzeczny) i łuk wewnętrzny. Stopa opiera się na trzech punktach: głowie pierwszej i piątej kości śródstopia i na pięcie. Człowiek rodzi się z fizjologicznym płaskostopiem oznacza to, że nie ma jeszcze odpowiednio wysklepionych stóp. Dopiero w wieku 3-4 lat zaczynają się wykształcać.

Kształtowanie się stopy

W szóstym roku życia łuki są już wyraźne i nadal się kształtują. Aby procesy te zachodziły prawidłowo, należy zapewnić dziecku w okresie niemowlęcym swobodę ruchów kończyn dolnych. Następnie trzeba dobierać odpowiednie obuwie i umożliwić dziecku chodzić na boso. Nie należy także zmuszać dziecka do przyjmowania pozycji stojącej, używania zbyt często chodzików, które mogą przyczynić się do osłabienia mięśni, ich nieprawidłowego wykształcenia i powstania płaskostopia.

Stopa płasko-koślawa – przyczyny

Stopa płasko-koślawa to stopa bez właściwie uformowanych łuków i stawem skokowym skierowanym do środka. Przyczyną tego schorzenia są osłabione nie tylko mięśnie stopy ale również kończyny dolnej i reszty ciała. Z tego powodu ważne jest aby spojrzeć na płaskostopie holistycznie. Brak odpowiedniej ilości ruchu, nadwaga, skłonności rodzinne to kolejne przyczyny płaskostopia. Rehabilitacja powinna zacząć się jak najwcześniej. Zdecydowanie łatwiejsza jest profilaktyka niż ewentualne, późniejsze leczenie.

Płaskostopie – korekcja

Korekcja płaskostopia wiąże się ze systematyczną i długotrwałą pracą. Należy wykonywać ćwiczenia, które angażują osłabione mięśnie i utrzymują stopy w prawidłowej korekcji. Bardzo ważne są też ćwiczenia wzmacniające mięśnie brzucha, pośladków oraz ćwiczenia stabilizacyjne. Skupianie się na samej stopie może nie przynieść pożądanych efektów. Istotnym elementem w leczeniu i zapobieganiu wadom stóp jest obuwie. Należy kierować się wygodą a nie trendami. Nie bez przyczyny płaskostopie częściej występuje u płci żeńskiej. Prawidłowe obuwie powinno być przede wszystkim dostosowane do długości stóp. Odpowiedni rozmiar buta i szerokość przy palcach to podstawa. Palce nie mogą być uciskane, muszą mieć swobodę poruszania się. Bardzo ważnym elementem prawidłowego obuwia jest elastyczna podeszwa, lekkość buta i sztywny zapiętek, zapobiegający koślawieniu się kości piętowej.

Nieleczone płaskostopie – możliwe powikłania

Nieleczone płaskostopie w przyszłości może spowodować problemy nie tylko ze stopami ale z całym aparatem ruchu. Stopa płasko-koślawa zaburza fizjologiczną pracę kolan, bioder i kręgosłupa lędźwiowego. Mogą pojawić się także haluksy. Obciążenia układu mięśniowo-więzadłowego powstałe na skutek koślawości stóp mogą powodować przewlekłe bóle. Istotne jest zatem wprowadzenie odpowiednich ćwiczeń korekcyjnych aby zapobiegać negatywnym skutkom wad postawy i uniknąć dolegliwości w późniejszym życiu.

Płaskostopie – jak mu zapobiec?

Należy wykształcić nawyki prawidłowego stania i chodzenia , którego dziecko musi się nauczyć. Wprowadzając ćwiczenia korekcyjne trzeba pamiętać o obręczy biodrowej, miednicy i kończynie dolnej. Ćwiczyć trzeba systematycznie, najlepiej codziennie i starannie. Powoli wyrabiając sobie nawyki prawidłowego obciążania stóp i odpowiedniej postawy całego ciała. Główne przyczyny płaskostopia to brak odpowiednich ćwiczeń i ruchu, obniżenie napięcia mięśni, przyjmowanie nieprawidłowych pozycji ciała oraz złe ustawienie i obciążanie stóp podczas stania i chodzenia. Stopa płasko-koślawa może przyczynić się do różnych dolegliwości bólowych w przyszłości dlatego bardzo ważna jest profilaktyka i odpowiednia gimnastyka korekcyjna.

Terapia FITS w leczeniu płaskostopia

Sposobem na korekcję wad postawy jest metoda FITS. Terapia opierająca się na założeniach tej metody to kompleksowe podejście do pacjenta. Pierwszym elementem terapii jest szczegółowe badanie i wywiad. Następnie indywidualnie dobrane ćwiczenia, techniki, wzorce w zależności od potrzeb dziecka. Ostatni element to utrwalanie prawidłowych nawyków oraz autokorekcja. Metoda oprócz wad postawy obejmuje również leczenie skolioz i choroby Scheuermanna.

Autor: Angelika Wolna

Artykuł Płaskostopie pochodzi z serwisu Body Balance.

Uszkodzenie obrąbka stawu ramiennego typu SLAP

Patryk Kruzel — Mon, 19 Feb 2024 09:21:20 +0000

Uszkodzenie typu SLAP (Superior Labrum Anterior Posterior) to uraz górnej części obrąbka stawu ramiennego oraz przyczepu ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia przy panewce stawu ramiennego. Kontuzja najczęściej dotyczy sportowców i osób aktywnie uprawiających sport. Bardzo często uszkodzenie typu SLAP towarzyszy innym urazom w obrębie barku, co wymaga wnikliwej i kompleksowej oceny podczas procesu diagnostycznego. Postępowanie zależy m.in. od typu rozpoznanego uszkodzenia SLAP i może być ono zachowawcze (rehabilitacja) lub operacyjne (artroskopia barku).

Podział uszkodzeń typu SLAP:

Wystrzępienie obrąbka górnego z miejscową degeneracją jego włókien.
Oderwanie górnej części obrąbka wraz ze ścięgnem bicepsa od panewki.
Pęknięcie górnej części obrąbka typu “rączka od wiadra” z zachowaniem włókien przyczepu ścięgna bicepsa.
Pęknięcie górnej części obrąbka typu “rączka od wiadra” z objęciem przyczepu ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia.
Uszkodzenie SLAP przechodzące w uszkodzenie Bankarta (pęknięcie przedniej części obrąbka);
Uszkodzenie SLAP z utworzeniem niestabilnego płata obrąbka;
Uszkodzenie SLAP dochodzące do przyczepu więzadła obrąbkowo-ramiennego.

Przyczyny uszkodzeń obrąbka stawu ramiennego typu SLAP

Do uszkodzenia obrąbka stawu ramiennego typu SLAP dochodzi zwykle u sportowców trenujących dyscypliny rzutowe, u gimnastyków, a także u osób wykonujących prace fizyczne ponad głową. U części pacjentów przewlekłe mikrourazy i wtórny proces zwyrodnieniowy tkanek miękkich istotnie zwiększa podatność na dalsze, większe uszkodzenia. Ponadto, u niektórych pacjentów ryzyko uszkodzeń SLAP może być wyższe ze względu na niekorzystne różnice anatomiczne w budowie górnej części obrąbka i przyczepu ścięgna mięśnia dwugłowego.

Uszkodzenia typu SLAP wynikają z kilku mechanizmów. Jeden z nich obejmuje silną ekscentryczną trakcję wywieraną na ścięgno głowy długiej mięśnia bicepsa. W wyniku tego przyczep ścięgna bicepsa moze oderwać obrąbek od panewki stawu ramiennego. Zdarza się to, gdy sportowiec nagle chwyta drążek i przenosi na mięśnie barku cały ciężar swojego ciała (jak w gimnastyce). Do uszkodzenia obrąbka typu SLAP może dojść także w momencie próby podniesienia ciężkiego przedmiotu przy zachowaniu złej techniki (np. u osób trenujących crossfit lub podnoszenie ciężarów). Uszkodzenia SLAP bywają także wynikiem upadku na ramię z gwałtownym silnym podparciem kończyny górnej.

Wiele uszkodzeń obrąbka wydarza się u sportowców wykonujących rzuty znad głowy. Podczas rzutu piłką lub innym przedmiotem ramię jest silnie odwiedzione, a głowa kości ramiennej silnie zrotowana na zewnątrz podczas fazy napięcia mięśni barku. Ruch ten generuje znaczny nacisk na obrąbek. Siły ścinające wytwarzane przez ruch głowy kości ramiennej do przodu i do góry muszą być przeciwstawiane przez przednią torebkę stawową częściowo wchodzącą w część przednio-górną obrąbka. Jeżeli stabilizacja głowy kości ramiennej jest niewystarczająca (np. w warunkach towarzyszącej niewydolności mięśni stożka rotatorów), może to sprzyjać rozdarciom obrąbka.

Uszkodzenie obrąbka stawu ramiennego typu SLAP – objawy

odczucie przeskakiwania, blokowania lub trzeszczenia,
zmniejszony zakres ruchu,
ból przy ruchu barku lub przy utrzymywaniu barku w określonych pozycjach,
ból przy podnoszeniu przedmiotów, szczególnie nad głową,
ból podczas leżenia na chorym barku,
przeszywający ból połączony z utratą kontroli kończyny podczas maksymalnej rotacji zewnętrznej połączonej z odwiedzeniem,
zmniejszenie siły barku,
większości uszkodzeń typu SLAP towarzyszą inne zmiany patologiczne barku: rozerwanie pierścienia rotatorów czy niestabilność stawu.

Uszkodzenie obrąbka stawu ramiennego typu SLAP – diagnostyka

Podstawą diagnostyki jest wywiad. Specjalista będzie pytał o to, czy pacjent pamięta konkretny uraz lub czynności, które powodują ból barku, a także o najczęstsze objawy i w jakich sytuacjach się pojawiają. Następnie przeprowadza się badanie przedmiotowe, podczas którego sprawdza się zakres ruchu, siłę i stabilność barku. Fizjoterapeuta lub lekarz może wykonać również określone testy, umieszczając ramię w różnych pozycjach, aby wywołać objawy bólowe.

Diagnostyka obrazowa opiera się na:

USG- pozwala częściowo określić stan ścięgna głowy długiej bicepsa oraz wykluczyć inne dostępne w badaniu USG patologie barku.
RTG- aby upewnić się, że nie ma innych problemów w ramieniu, takich jak złamanie
MRI (Rezonans Magnetyczny)- najbardziej precyzyjny, pokazuje tkanki miękkie, takie jak obrąbek stawowy

Diagnoza uszkodzenia obrąbka stawu ramiennego typu SLAP czasem bywa problematyczna ponieważ objawy często przypominają inne patologie stawu ramiennego.

Uszkodzenie obrąbka stawu ramiennego typu SLAP – leczenie

Proponowane leczenie uszkodzeń górnej części obrąbka i przyczepu głowy długiej ścięgna mięśnia bicepsa jest w znacznej części uzależnione od typu wykrytego urazu:

typ I: leczenie nieoperacyjne (rehabilitacja) lub operacyjne (artroskopowe oczyszczenie obrąbka);
typ II: artroskopowa naprawa SLAP lub tenotomia/tenodeza ścięgna bicepsa (ścięgno bicepsa jest odcinane od przyczepu – tenotomia, lub opcjonalnie przytwierdzane do kości ramiennej – tenodeza);
typ III: artroskopowa naprawa niestabilnego rozerwania typu rączka od wiadra;
typ IV: artroskopowa naprawa SLAP (tenotomia/tenodeza bicepsa, jeśli dotyczy 50% ścięgna bicepsa);
typ V: artroskopowa naprawa uszkodzenia Bankarta i naprawa SLAP;
typ VI: artroskopowa resekcja płata obrąbka i naprawa SLAP;
typ VII: artroskopowa refiksacja obrąbka przednio-górnego i naprawa SLAP.

Leczenie zachowawcze – rehabilitacja

Rehabilitacja koncentruje się w szczególności na:

niwelacji przykurczów torebki tylnej związanych z deficytami rotacji wewnętrznej stawu ramiennego – terapia manualna, specyficzne ćwiczenia zakresu ruchu,
leczeniu dyskinezy łopatki – np. ćwiczenia wzorców ruchowych łopatki
łagodzeniu bólu barku i niwelacji stanu zapalnego – fizykoterapia, rozluźnienie nadmiernie napiętych mięśni powierzchownych,
poprawie wydolności pierścienia rotatorów – ćwiczenia stabilizujące głowę kości ramiennej.

Rehabilitacja po zabiegu chirurgicznym

Pierwszy okres po operacji nastawiony jest na gojenie się struktur oraz ochronę ramienia. Operowana kończyna przez cały czas powinna być unieruchomiona w ortezie ramiennej przez 2 do 6 tygodni po zabiegu. Okres ten zależy od ciężkości urazu i złożoności operacji. Gdy ból i obrzęk ustąpią rozpoczyna się program fizjoterapii dostosowany specjalnie do danego urazu. Jest on skoncentrowany przede wszystkim na przywróceniu elastyczności, aby zapobiec sztywności barku. Pełen bierny zakres ruchu uzyskuje się w ciągu 10-14 dni po zabiegu. Ruchy czynne możliwe są dopiero po 8 dniu od zabiegu. Z czasem do rehabilitacji stopniowo dodawane są ćwiczenia wzmacniające obręcz barkową. Jeśli rehabilitacja przebiega zgodnie z planem, pacjent może powrócić do aktywności sportowej pomiędzy 7 a 10 tygodniem po zabiegu operacyjnym. W przypadku miotaczy powrót do treningu rzutowego może nastąpić w okresie 3 do 4 miesięcy po operacji.

autor: mgr Filip Kula

Artykuł Uszkodzenie obrąbka stawu ramiennego typu SLAP pochodzi z serwisu Body Balance.

Uszkodzenia łąkotki

Patryk Kruzel — Wed, 08 Nov 2023 13:35:23 +0000

Łąkotki w stawie kolanowym, choć niewielkie pod względem rozmiaru, odgrywają ogromną rolę w stabilności i funkcjonowaniu naszych nóg. Stanowią kluczowy element anatomiczny w stawie kolanowym, który może wpływać na naszą zdolność do poruszania się bez bólu i ograniczeń. W takim razie czym są łąkotki, jaka jest ich rola w układzie kostno-stawowym oraz jakie najczęstsze problemy i urazy, które mogą je dotknąć? Dowiedzmy się, jak dbać o zdrowie tych istotnych struktur i co robić, aby zapobiegać ewentualnym uszkodzeniom.

Łąkotka – czym jest i jakie pełni funkcje?

Łąkotki, to półksiężycowate, chrzęstno-ścięgniste struktury występujące w stawie kolanowym. Staw kolanowy posiada dwie łąkotki – wewnętrzną (łąkotkę przyśrodkową) oraz zewnętrzną (łąkotkę boczną). Są one umieszczone pomiędzy powierzchnią stawową kości udowej a piszczelowej, pełniąc istotną funkcję amortyzacji i stabilizacji tego stawu.

Anatomicznie, łąkotki mają kształt półksiężyca, co pozwala im doskonale dopasowywać się do powierzchni stawowej stawu kolanowego. Składają się z chrząstki stawowej, która pokrywa ich powierzchnię kontaktu z kośćmi, oraz tkanki łącznej, która nadaje im elastyczność. Łąkotki są przyczepione do kości piszczelowej za pomocą więzadeł i pełnią kilka kluczowych funkcji:

1. Stabilizacja stawu: Łąkotki pomagają w utrzymaniu stabilności stawu kolanowego, ograniczając ruchy boczne i rotacyjne.

2. Amortyzacja: Działają jak naturalne amortyzatory, rozkładając obciążenie stawu i chroniąc chrząstkę stawową przed nadmiernym zużyciem.

3. Ułatwianie ruchu: Ułatwiają płynne ruchy stawu kolanowego oraz zapewniają równomierne rozkładanie ciśnienia na powierzchniach stawowych.

4. Dystrybucja płynu stawowego: Pomagają w utrzymaniu właściwego poziomu płynu stawowego, który nawilża staw i odżywia chrząstkę.

5. Stabilizacja łąkotek: Współpracują z więzadłami i mięśniami w utrzymaniu właściwego położenia łąkotek w stawie kolanowym

Jakie są objawy uszkodzenia łąkotki?

Uszkodzenie łąkotek w stawie kolanowym może manifestować się różnymi objawami, które zazwyczaj zależą od rodzaju uszkodzenia, jego stopnia oraz lokalizacji. Oto najczęstsze objawy uszkodzenia łąkotek:

1. Ból: Ból w okolicy stawu kolanowego jest częstym objawem uszkodzenia łąkotek. Ból może być ostry i kłujący, zwłaszcza podczas ruchu lub obciążenia stawu.

2. Ograniczenie ruchu: Uszkodzenie łąkotek może prowadzić do trudności w zginaniu i wyprostowaniu kolana, co ogranicza zakres ruchu stawu.

3. Obrzęk: Obrzęk stawu kolanowego może być widoczny w przypadku uszkodzenia łąkotek, zwłaszcza gdy uszkodzenie prowadzi do wycieku płynu stawowego.

4. Niestabilność stawu: Uszkodzenie łąkotek może prowadzić do niestabilności stawu kolanowego, co sprawia, że osoba ma uczucie, że jej kolano “nie trzyma się” podczas chodzenia lub wykonywania ruchów.

5. Trudności w chodzeniu: Osoby z uszkodzeniem łąkotek mogą doświadczać trudności w chodzeniu, zwłaszcza na nierównym terenie.

6. Odczuwalne wrażenie przesuwania się łąkotki: Niektórzy pacjenci odczuwają, że łąkotka przesuwa się lub “zaprząta” w stawie kolanowym.

Warto zaznaczyć, że objawy uszkodzenia łąkotek mogą być różne i zależą od stopnia uszkodzenia oraz od czynników, takich jak wiek i aktywność pacjenta. W przypadku podejrzenia uszkodzenia łąkotek lub występowania powyższych objawów, ważne jest skonsultowanie się z fizjoterapeutą, który przeprowadzi odpowiednie badania diagnostyczne i zaleci odpowiednie leczenie lub rehabilitację.

Podejrzenie uszkodzenia łąkotki – jak przebiega diagnostyka?

Diagnostyka podejrzenia uszkodzenia łąkotki przez fizjoterapeutę jest procesem, który koncentruje się na ocenie funkcji i objawów stawu kolanowego. Oto ogólny przebieg diagnostyki przeprowadzanej przez fizjoterapeutę:

1. Wywiad medyczny: Fizjoterapeuta rozpoczyna od rozmowy z pacjentem, aby uzyskać szczegółowy wywiad medyczny. W trakcie wywiadu pacjent opisuje swoje objawy, historię urazów, ewentualne czynniki wyzwalające ból lub dyskomfort, a także ogólny poziom aktywności fizycznej.

2. Badanie funkcjonalne: Fizjoterapeuta przeprowadza dokładne badanie stawu kolanowego. W trakcie badania oceni zakres ruchu w stawie, stabilność stawu, obecność obrzęku, punkty bolesności oraz jakość ruchów.

3. Testy funkcjonalne: Fizjoterapeuta przeprowadzi specjalne testy funkcjonalne, takie jak test McMurraya lub test Apley’a aby przybliżyć się do diagnozy oraz ocenić prawdopodobieństwo uszkodzenia łąkotki

4. Obserwacja biomechaniki: Fizjoterapeuta może obserwować sposób, w jaki pacjent porusza się, wykonuje ruchy stawu kolanowego i obciąża kończynę dolną. To może dostarczyć cennych informacji na temat ewentualnych dysfunkcji biomechanicznych.

Po zebraniu wszystkich informacji z wywiadu i badania fizykalnego, fizjoterapeuta może określić, czy istnieje podejrzenie uszkodzenia łąkotki. W takim przypadku, zazwyczaj zaleca się dalszą diagnostykę, taką jak badania obrazowe (np. rezonans magnetyczny), aby dokładniej ocenić stan łąkotek i innych struktur stawu kolanowego. Na podstawie wyników diagnozy fizjoterapeuta może również opracować plan rehabilitacji i terapii fizycznej, który pomoże pacjentowi w powrocie do pełnej sprawności i redukcji bólu.

Leczenie uszkodzonej łąkotki – czy zawsze wymaga interwencji chirurgicznej?

Leczenie uszkodzonej łąkotki w stawie kolanowym może być różne w zależności od rodzaju i stopnia uszkodzenia. Ogólny przebieg leczenia obejmuje następujące kroki:

1. Leczenie zachowawcze: W przypadku łagodnych uszkodzeń łąkotki, leczenie zachowawcze może być wystarczające. Natomiast żeby podjąć decyzję o leczeniu zachowawczym należy zawsze skonsultować się z lekarzem ortopedą który na podstawie badania rezonansem magnetycznym oceni stan uszkodzenia. Leczenie zachowawcze obejmuje fizjoterapię, która pomaga w przywracaniu funkcji stawu kolanowego, wzmacnianiu mięśni i redukcji bólu. Najskuteczniejszymi narzędziami w nowoczesnej fizjoterapii w tym przypadku są terapia manualna oraz kinezyterapia.

2. Chirurgia: W przypadku poważniejszych uszkodzeń łąkotki, w szczególności gdy dochodzi do blokady stawu lub znacznych problemów ze stabilnością, może być konieczne chirurgiczne leczenie. Operacja może obejmować resekcję (usunięcie części) uszkodzonej łąkotki, szycie łąkotki lub rekonstrukcję, gdzie używa się przeszczepów łąkotki. Zabiegi chirurgiczne odbywają się drogą artroskopową. Niestety zdecydowana większość urazów łąkotek wymaga interwencji chirurgicznej.

3. Rehabilitacja: Po operacji lub w ramach leczenia zachowawczego, rehabilitacja odgrywa kluczową rolę w powrocie do pełnej sprawności. W przypadku interwencji chirurgicznej (artroskopowi szycie łąkotki) czas powrotu do pełnego obciążenia i samodzielności wynosi od 4 do 6 tygodni.

4. Monitorowanie i opieka długoterminowa: Po zakończeniu intensywnej rehabilitacji, ważne jest monitorowanie stanu stawu kolanowego i utrzymanie regularnej opieki medycznej. To pomaga w zapobieganiu nawrotom i długoterminowym komplikacjom. Leczenie uszkodzonej łąkotki jest dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta i rodzaju uszkodzenia. Warto skonsultować się z lekarzem ortopedą lub fizjoterapeutą, aby uzyskać odpowiednią diagnozę i plan leczenia.

Artykuł Uszkodzenia łąkotki pochodzi z serwisu Body Balance.

Nadwaga i otyłość a ból kręgosłupa

Patryk Kruzel — Tue, 31 Oct 2023 07:19:38 +0000

Ból kręgosłupa jest powszechną dolegliwością, na którą cierpi niemal każdy. Potwierdza to fakt, iż niższa jest zachorowalność na chorobę niedokrwienną serca i nadciśnienie tętnicze, niż na zespoły bólowe kręgosłupa. W dzisiejszych czasach ludzie żyją “szybko”, ten wszechobecny pęd prowadzi do zaburzeń snu, braku czasu na odpoczynek. Pojawia się otyłość i stres, co powoduje zespoły bólowe kręgosłupa. Dodatkowo nie dba się o prawidłową postawę ciała. Ciągłe korzystanie z telefonów, długi czas spędzony przed komputerem, nieprawidłowa ergonomia pracy. Te czynniki sprawiają, że kręgosłup jest obciążony, co prowadzi do jego uszkodzeń. Poza tym, aparat ruchu podlega zmianom strukturalnym, na ich dynamikę ma wpływ aktywność fizyczna, czynniki genetyczne, wiek, masa ciała, rodzaj wykonywanej pracy.

Uszkodzenia kręgosłupa

Uszkodzenia kręgosłupa mogą powstawać nagle. Zwykle w wyniku podniesienia czegoś ciężkiego, ale mogą być też sumą mikrouszkodzeń w obrębie ścięgien stawów i mięśni kręgosłupa. Jedną z przyczyn uszkodzeń i bólu kręgosłupa jest nadmierna masa ciała. Problem nadwagi i otyłości dotyka wiele osób, aż 80% osób z nadwagą skarży się na bóle kręgosłupa. Otyłość może prowadzić do zwyrodnień w obrębie kręgosłupa i kończyn dolnych. Zbyt duże przeciążenia segmentów kręgosłupa często prowadzą do wzmożonego napięcia mięśniowego, co skutkuje odczuwaniem dolegliwości bólowych.

Kiedy mówimy o nadwadze, a kiedy o otyłości?

Nadwaga i otyłość powstaje, gdy organizm dostaje zbyt dużo pożywienia, a co za tym idzie energii, ale jej nie zużywa, co skutkuje odkładaniem się tkanki tłuszczowej. Przyczyną coraz częstszych zaburzeń masy ciała jest brak ruchu, spożywanie zbyt dużej ilości niezdrowego, przetworzonego jedzenia, stres i brak snu. Światowa Organizacja Zdrowia przyjęła wskaźnik masy ciała (BMI), który jest obliczany poprzez podzielenie masy ciała w kilogramach przez wzrost w metrach do kwadratu, jako zastępczą miarę całkowitej tkanki tłuszczowej. BMI dobrze koreluje z procentową zawartością tkanki tłuszczowej w młodym i średnim wieku, gdzie otyłość jest najbardziej rozpowszechniona. Przedział od 25-29,9 świadczy o nadwadze, a 30 i więcej o otyłości. Jednak nie tylko całkowita ilość tkanki tłuszczowej ma znaczenie, ale także sposób jej rozmieszczenia. Nadmiar tłuszczu trzewnego, określany również jako otyłość centralna (brzuszna) , ma silniejszy związek z chorobami układu krążenia niż tkanka tłuszczowa podskórna. Ta odkłada się głównie w okolicach bioder i pośladków.

Otyłość centralna – charakterystyka

Otyłość centralna powoduje charakterystyczny kształt ciała. Przypomina on jabłko i dlatego ten typ otyłości określa się jako otyłość „w kształcie jabłka” w przeciwieństwie do otyłości „w kształcie gruszki”, w której tłuszcz odkłada się na biodrach i pośladkach. Typ otyłości pośladkowo-udowy dotyczy głównie kobiet już w okresie pokwitania. Wskaźnik, który pozwala stwierdzić jak rozmieszczona jest tkanka tłuszczowa to WHR. Jest to stosunek obwodu talii do obwodu bioder. Otyłości może sprzyjać brak ruchu. Badania potwierdzają zwiększenie ilości ludzi otyłych w wyniku zmniejszenia aktywności fizycznej. Wykazano, iż wzmożona aktywność fizyczna w okresie 6 miesięcy, bez zmiany diety powoduje utratę średnio 1,6 kg, spadek masy tłuszczowej średnio o 2,6 kg i zwiększenie masy beztłuszczowej o 1 kg. Dlatego też aktywność fizyczna powinna być pierwszym zaleceniem w celu obniżenia wskaźnika BMI. W połączeniu z dietą niskokaloryczną daje najlepsze rezultaty. Aktywność fizyczna ma także szereg innych zalet. Są to: spadek stężenia insuliny, spadek spoczynkowego i wysiłkowego tętna i ciśnienia tętniczego. Oprócz tego, jest to także poprawa tolerancji glukozy i profilu lipidowego, poprawa samopoczucia, obniżenie poziomu stresu.

Jeśli chcesz pozbyć się zbędnych kilogramów i chcesz zrobić to pod okiem specjalistów zapraszamy do naszego Centrum!

mgr fizjoterapii Dominika Milewska

Artykuł Nadwaga i otyłość a ból kręgosłupa pochodzi z serwisu Body Balance.